MÜHENDİS BEY (Hiciv)

İlm-i hendese öğretmez insana herşeyi

Hem öğrenir insan herkesten bir şeyi

Fikrin cinsi yok, küçük görme kimseyi

Küçük dağlar senin değil Mühendis Bey

Senden mi öğreneceğim deme insaf et

Eşe-dosta sormak kusur değil elbet

Kaybetmezsin bir şey, istişare et

Akıl akıldan üstün, bil Mühendis Bey

Kemal, kusurun görüp haddin bilmektir

Afet-i insan kendin üstün görmektir

Ham ruh kelamı biliyorum demektir

Fikr-i fesadı serden sil Mühendis Bey

SEN GİBİ

Çırılçıplak bir umut koynumda

Tüm darbelere açık, yıpranmış ve yorgun

Şiirlerin bile tadı yok şimdilerde

Ya bende bir şey var, mana sorunsalı gibi

Yahut geçen zamanda biraz mazi problemi

Ya da büyük bir şeyler eksik hayatımda 

Tıpkı sen gibi...

İSTANBUL GEZİNTİSİ

Sığınıp asırlık bir çınar gölgesine

Tarabya yorgunluğunu boşaltıyorum

Sönük ciğerlerimden nefes nefes

Ellerinden tutuyor ruhumun rüzgar

Köprüler kuruyor boş bakışlarım

Serin Emirgan’dan, yeşil Kanlıca’ya

Kim bilir belki seni arıyordur

Boğaz’ın aynasından yansıyıp

Arz-ı endam eden renk cümbüşü ortasında

Aslında baksan sen de görürsün hala

Üsküdar kalabalığında ayak izlerimi

Oradan Harem’e uzanır giderim

Haremimdeki hayalinle beraber

Oturup Kadıköy sahilinde söyleşirim

Çayın tütsülenen dumanı eşliğinde

Söndürürüz güneşi Sarayburnu’nda

Ve ay gözlerinden doğar geceye.