MASAL

Bir gün, bir adam bir kadın sevdi

Güneş şuası saçları bukle bukle

Bahara rengini veren gözleri ela

Yaz sabahları kadar aydın çehresi

Gözlerindeki ışıltı yıldız sağanağı

Bir kadın sevdi adam ama gizlice

Asırlık köhne bir sırrı saklar gibi

Sustu adam, derin sükûta durdu dili

Toprak altındaki cevherler gibi

Mahzen etti duygulara kalbini

Adam bir gün bir kadın hayal etti

Aynı saç, aynı yüz hem aynıydı gözleri

Rengârenk boyandı hem birden,

Gecenin şebreng atlas perdesi.

Kurduğu hayalin sıcak koynunda

Daldı adam, huzurlu bir uykuya

Bir rüya gördü adam, hem nasıl bir rüya

Ya mavisi ya kendisi başkaydı semanın

Bülbülleri susmuş, güller dile gelmiş.

Buluttandı yolları bu garip dünyanın

Neden sonra, adam bakıp kaldığı yerde

Elindeki yeşil taşlarla kendisini gördü kadının.

Ve sonra başka bir sabaha uyandı adam.

Ruhu henüz üstünden inmemişti bulutların.

Bir gün bir kadın, bir adam sevdi

Geçip karşısına adamın “seviyorum“ dedi

Adam almadı üzerine bu sevgiyi, sustu.

Kadını şaşkınlığa, kendini yalnızlığa mahkûm etti.

               

Bir gün, bir adam bir kadını terk etti.

Aynı saç, aynı yüz hem aynıydı gözleri.

Adam yarım bırakarak bu hikâyeyi, gitti.

Kendi bile sebebini bilmiyordu hâlbuki. 

GİZLİ AŞK

Bir isim vermek gerekir mi her şeye?

Apansız ayrılıklara mesela,

Yahut amansız yalnızlıklara

Bir gece vakti ciğere dolan puslu havanın

Yükselmesine, semaya derin ah olarak…

Ne beyhude, ne boş bir uğraş hâlbuki

Her yaşanmışlığa isim bulmaya çalışmak

Gecenin koynunda demlenip

Ruha damlar durur sessizce,

Saklanıp kalbin en tenhasına

Yer eder sahibinden bile gizlice,

Zaman olur mahkûmudur insan onun,

Zaman olur yer ile yeksandır,

O devasız vehmi sillesiyle…

Canı boğaza getirir bir an,

Bir saat zembereği gibi

Sallanır durur ruhlar pençesinde

Bir vuslat bulutuna, bir firkat çukuruna

Gerekir mi her şeye bir isim vermek?

Bir kelime bulmak, bir tanım yapmak,

Ve bu kadar tesirli bir şeye

Ne kadar manasız değil mi?

Sadece gizli bir aşk demek…

GAZEL

Çıkmış haşin zeban ile va'aza halkı itap eder

Sorsan ol softa-yı nadana ne hoş hitap eder

Her dem meayib-i alemi verir de nazara

Saysa kusurat-ı nefsini mücelled kitap eder

Gah vicdan u gönül gah tüm ervah olur rahnedar

Şiddet-i avazıyle nice canı harap eder

Şebreng hicap çeker, sema-yı alem-i hayale

Ye’is ile, müteheyyic kulubu bitap eder.

Uzun etme Fadi, hikmet-amiz kelamın zira,

Haddini aşan eşya, tersine inkılap eder

OYUNCAK

Vurdu umut kıyımıza bir bir

Müteselsil kahır dalgaları

Hüznün o muhkem elinden

Zaten kaçımız kurtardı ki yakasını

Bırakıp omzumuza yükünü

Geçip gidiyor ömrümüzden günler

Sıradanlık rüzgârı ile solgun

Heyecansızlıktan yorgun ruhlar

Bilmem ne zaman sönmüş feriyle,

İç karanlığımızı aydınlatmıyor gözler

Kelepçelenmiş elleri iradenin

Şevkin prangalanmış ayakları

Bu mük’ap acizlik içinde,

Beden, nefsin oyuncağı…